Dankzij de oranje borst is de roodborst met geen enkele andere Nederlandse vogel te verwarren. De vogel jaagt in het eigen territorium op insecten en duldt daarbij buiten het broedseizoen geen soortgenoten. De roodborst jaagt vaak vanaf een uitkijkpost en is daardoor vaak duidelijk waar te nemen. Jonge vogels hebben een geheel gevlekt verenkleed, zonder oranje. In het najaar van het eerste jaar krijgt de vogel zijn volwassen verenkleed. De zang van de roodborst begint met een serie hoge tonen en is het grootste gedeelte van het jaar te horen. De vogel laat daarnaast vaak snel achter elkaar een serie harde tik klanken horen.

De roodborst bouwt een diep nest op de grond, bijvoorbeeld tussen graspollen of boomwortels. In de winter trekken de vogels soms over een korte afstand naar het zuiden, maar de meeste vogels overwinteren in Nederland. De Nederlandse populatie wordt 's winters aangevuld met roodborsten uit broedgebieden verder naar het noorden en het oosten.

opvallend, bruin verenkleed. Jonge vogels lijken op een volwassen vrouwtje, maar hebben nog lichtgekleurde veertoppen. De merel wordt ondanks het zwarte of bruine verenkleed door veel mensen herkend. Dit is waarschijnlijk te verklaren doordat de vogel erg talrijk is en met de zang veelvuldig de aandacht trekt.

Het voedsel van de merel bestaat onder andere uit insecten, vruchten, wormen en slakken. Door de grote diversiteit in het voedsel dat gegeten wordt, maar ook doordat de vogel drie of vier nesten per jaar grootbrengt is de merel tegenwoordig de meest voorkomende vogel van Nederland. De merel heeft zich uitstekend aangepast aan de mens; enkele eeuwen geleden was de merel nog een schuwe vogel die alleen in het bos voorkwam.

De grote lijster lijkt in gedrag op de zanglijster en de merel. Ook de grote lijster zoekt zijn voedsel op de grond, waarbij de vogel rechtop loopt en regelmatig om zich heen kijkt. De grote lijster is echter duidelijk groter dan beide andere vogelsoorten. In de vlucht is de grote lijster te herkennen aan de langere vleugels, de witte ondervleugel en de witte staarthoeken. De zang van de grote lijster lijkt op die van de merel. In de vlucht laat de vogel vaak een ratelende roep horen.

Het nest wordt doorgaans hoog in een boom gebouwd van gras en twijgen en wordt aan de binnenkant bedekt met een laag vochtige grond. Het voedsel bestaat 's zomers uit insecten, wormen en slakken, terwijl de vogel in de winter voornamelijk vruchten zoals bessen eet. Veel grote lijsters trekken in de winter vanuit Nederland naar het zuiden, terwijl vogels uit het noorden en oosten van Europa juist in West-Europa overwinteren.

De kramsvogel heeft een opvallend verenkleed met een grijs en bruine rug en talrijke zwarte streepjes op de buik en de borst. De borst is oranje-geel. De vogel laat vooral in de vlucht een typerende roep horen die bestaat uit reeks elkaar snel opvolgende klanken. De snavel is geel met een zwarte punt.

De kramsvogel is vooral in de winter in grote aantallen in Nederland te zien. Het broedgebied bevindt zich verder naar het oosten van Europa. De kramsvogel broedt in kolonies waarbij de vogels grote nesten in een boom bouwen. Ook in Nederland zijn enkele broedkolonies geweest, in de jaren 80 waren er bijna 1.000 broedparen. De laatste jaren is het aantal broedparen gedaald tot minder dan 100 paar, het is nog onduidelijk waarom het aantal broedparen zo sterk wisselt. In de winter is de vogel vaak te zien in de buurt van bessenstruiken.

Kerkuilen zijn eenvoudig te herkennen aan de hartvormige sluier, een kring van witte veertjes in het gezicht die allen naar buiten wijzen. De uiteinden van deze veertjes zijn donker zodat er een donkere rand ontstaat. De ogen bevinden zich aan de voorkant van de kop en zijn groot en donker. De bovenzijde is geelbruin en grijs. de onderzijde is wit-geelbruin van kleur. De veren zijn bedekt met kleine lichte en donkere stipjes. De kerkuil heeft lange poten.

Muizen vormen het belangrijkste voedsel van kerkuilen en de soort is dan ook sterk afhankelijk van het aantal muizen. In jaren met veel muizen leggen kerkuilen meer eieren dan gewoonlijk. Soms komen ze dan zelfs toe aan een tweede broedsel. In strenge winters als er weinig muizen zijn, overlijden veel kerkuilen en zwerven de vogels over grote gebieden om toch voldoende voedsel te kunnen vinden. Het nest bevindt zich bij voorkeur in een onbewoond en voor de vogel toegankelijk gebouw zoals een schuur of een ruïne.

De gierzwaluw lijkt op een zwaluw, maar behoort niet tot de vogelfamilie van de zwaluwen. De vogel onderscheidt zich onder meer van zwaluwen door de langere, sikkelvormige vleugels en door een andere manier van vliegen. Het verenkleed is donkergrijs, de keel is lichter van kleur en de snavel is kort en erg breed. De staart is gevorkt en kort.

De vogels broeden meestal op gebouwen in steden, maar zoeken het voedsel voor de jongen tot op enige honderden kilometers van het nest. Door de lange vleugels is de gierzwaluw erg wendbaar en in staat om snelheden tot 160 kilometer per uur te halen. Het voedsel bestaat uit insecten die al vliegend gevangen worden, drinken doet de vogel door al vliegend regendruppels uit de lucht te happen.

De wetenschappelijke naam van de gierzwaluw is Apus apus, wat 'zonder poten' betekend, de poten van de gierzwaluw zijn dan ook nauwelijks ontwikkeld. De poten worden ook nauwelijks gebruikt, want behalve tijdens de broedperiode verblijft de gierzwaluw voortdurend in de lucht. De nacht wordt zwevend doorgebracht op een hoogte van enkele kilometers. De gierzwaluw is één van de weinige vogels die zelfs in de lucht paren.

De boerenzwaluw en de huiszwaluw zijn de meest voorkomende zwaluwen in Nederland en België. De boerenzwaluw onderscheidt zich van de huiszwaluw door de roodbruine keel en voorhoofd en in de vlucht door de veel dieper gevorkte staart. De bovenzijde is glanzend blauwzwart en de onderzijde is roomwit. Het mannetje is van het vrouwtje te onderscheiden door de langere buitenste staartpennen. De boerenzwaluw is een behendige vlieger die zich in de vlucht maar met moeite laat volgen. Insecten vormen het voornaamste voedsel en worden in de vlucht gevangen. De gevangen insecten blijven hangen in de snavelborstels, borstelige haren bij de snavelwortel. Afhankelijk van het weer jaagt de boerenzwaluw hoog in de lucht of laag bij de grond.

Het nest van de boerenzwaluw is gemaakt van modder en plantenresten en wordt vrijwel altijd tegen een gebouw gemetseld. De boerenzwaluw overwintert in Afrika ten zuiden van de Sahara. De vogel vormt dan grote zwermen, meestal samen met andere zwaluwen.

De koolmees is één van de meest voorkomende en meest opvallende vogels die in Nederland voorkomen. De vogel is dan ook één van de bekendste Nederlandse vogels, mede omdat de vogel niet schuw is en in de winter regelmatig op voedertafels aan te treffen is. De rug is geel-groen en de onderzijde is geel met een zwarte middenstreep. De kop is zwart met een grote, witte wangvlek. Staart en stuit zijn blauw met wit. Over de vleugel loopt een witte streep. Het mannetje is van het vrouwtje te onderscheiden doordat de zwarte streep op de buik veel breder is. De zang van de koolmees is erg variabel, maar vaak is een herkenbaar titituu of tituu te horen.

De koolmees is een holenbroeder en broedt onder andere in boomholten en nestkasten. Vanwege de korte levensduur van de koolmees worden er per broedsel veel eieren gelegd. Hoewel in sommige jaren met meerdere broedsels begonnen wordt, brengt de koolmees ieder jaar slechts één nest jongen groot. Koolmezen laten soms een nest met eieren of zelfs jonge vogels in de steek, om onder betere omstandigheden op een andere plek opnieuw te beginnen.

De pimpelmees is door de bonte kleuren een gemakkelijk te herkennen vogel, die enigszins lijkt op de koolmees. De pimpelmees is echter duidelijk kleiner en heeft een blauwe in plaats van een zwarte kruin. De vogel is ook goed te herkennen aan de witte wangen met de zwarte oogstreep. De rug is groen van kleur, de onderzijde is geel. Kruin, stuit en staart zijn blauw. De kin is zwartblauw, overgaand in een zwartblauwe halsband. Verder nog de typerende blauwzwarte oogstreep. Doordat de pimpelmees erg klein en licht is, kan de vogel probleemloos ondersteboven aan een dunne tak hangen.

De roep van de pimpelmees klinkt als tsi tsi tsit, de zang is een hoog si si sirrr. Het hoofdvoedsel van de pimpelmees bestaat uit insecten, die de vogel in tegenstelling tot veel andere mezen ook op de grond vangt. In de winter eet de vogel voornamelijk zaden, maar toch kan de populatie pimpelmezen in strenge winters meer dan halveren. Om dit verlies te compenseren zijn de legsels tamelijk groot; de vogel legt per broedsel ongeveer tien eieren. Het nest wordt gebouwd in allerlei soorten holen en bestaat voor een groot gedeelte uit mos. Aan de binnenkant wordt het nest bedekt met een laag zacht materiaal.

De staartmees is een onmiskenbare vogel door de zeer lange staart. De staartmees is de enige Nederlandse vogel met een staart langer dan de rest van het lichaam. De kop is wit, met brede, zwarte wenkbrauwstrepen. Bovenzijde is zwart, onderzijde is wit met een roze waas. Soms een brede, zwarte wenkbrauwstreep aanwezig. Bij staartmezen uit het noorden en het oosten van Europa ontbreken de wenkbrauwstrepen, zodat de kop geheel wit is. Deze vogels worden gerekend tot een aparte ondersoort en zijn vooral in de winter ook in Nederland te zien.

In tegenstelling tot de meeste andere mezen, bouwt de staartmees een eigen nest. Van materialen als veren, spinrag en mos bouwt de vogel laag in de struiken een langwerpig nest, waarin ongeveer tien eieren gelegd worden. Vanwege de lange staart is het vrouwtje genoodzaakt met een gekromde staart te broeden.

In de winter zwerft de staartmees meestal in kleine groepjes rond. Doordat het belangrijkste voedsel van de staartmees uit insecten bestaat, kan een strenge, voedselarme winter veel slachtoffers maken.

De ringmus wordt vaak verward met het mannetje van de ook zeer algemene huismus. In tegenstelling tot de huismus heeft de ringmus echter een roodbruine in plaats van grijze kruin. De bovenzijde is bruin en getekend met donkere lengtestrepen. Ook heeft de ringmus een witte halsring, zwarte keel en zwarte vlekken op de verder witte wangen. Verder is de ringmus ook goed aan het geluid te herkennen. In tegenstelling tot de huismus hebben het mannetje en het vrouwtje van de ringmus hetzelfde verenkleed.

De ringmus is nog steeds een veel voorkomende broedvogel in Nederland, maar toch is het aantal broedparen de laatste decennia sterk afgenomen. In de zomer leeft de ringmus voornamelijk in boomrijk cultuurlandschap, maar in het najaar verzamelen de vogels zich in groepjes en worden ze vaker gezien in dorpen en steden. Hoewel de meeste vogels het gehele jaar in hetzelfde gebied blijven, trekken ringmussen uit Noord-Europa over een kleine afstand naar het zuiden.

De boomkruiper is door de gevlekte en gestreepte, bruine rug uitstekend gecamoufleerd op de meeste boomstammen. De onderzijde is vaalwit. Lange, dunne snavel die naar beneden gebogen is. Boven het oog bevindt zich een lichte wenkbrauwstreep. De vogel wordt in het broedseizoen dan ook niet veel gezien. Buiten de broedtijd laat de vogel zich meer zien.

Het voedsel van de boomkruiper bestaat uit insecten die met de gekromde snavel uit de spleten in boomschors gehaald worden. Tijdens het zoeken naar voedsel kruipt de boomkruiper in een spiraal van onder naar boven langs boomstammen. De staart bestaat uit stijve pennen en wordt door de vogel als ondersteuning tijdens het klimmen gebruikt. De vogel blijft het gehele jaar in hetzelfde gebied en nestelt in boomspleten of achter boomschors.